توپولوژی (جانمایی/مکان شناسى) شبکه برای پیکربندی شبکه ضروری است، زیرا ترتیب یک شبکه را تعیین می کند و نحوه اتصال گِرِه ( Node ) ها را مشخص می کند. در اینجا شش نوع رایج توپولوژی شبکه آورده شده است.
هیچ دو شبکه ای، یکسان طراحی و ساخته نمی شوند. یک کسب و کار ممکن است اهداف استقرار شبکه به شدت متفاوت از دیگری داشته باشد. متخصصان شبکه، هر سیستم را به گونه ای تنظیم می کنند که سطوح دسترسی، کنترل و عملکرد را بر اساس اهداف یک کسب و کار برآورده کند.
با این حال، فناوریهای شبکهای در سطح سازمانی محدودیتهای خاص خود را دارند، بنابراین متخصصان شبکه باید شبکههایی را بر اساس نحوه عملکرد تجهیزات بسازند. اکثر توپولوژیهای شبکه – که شامل تجهیزات شبکه و نرمافزارهای تکمیلی میشوند – انعطافپذیر هستند، اما چند روش استقرار خاص نیز دارند.
در اینجا نگاهی به شش نوع محبوب توپولوژی شبکه داریم. برخی از توپولوژی های قدیمی به ندرت مورد استفاده قرار می گیرند، در حالی که برخی دیگر جدیدتر هستند و عملکرد، قابلیت اطمینان و امنیت بیشتری را ارائه می دهند. بیایید به هر نوع توپولوژی و نحوه عملکرد هر کدام نگاه کنیم.
نوعی توپولوژی شبکه است که در آن تمام دستگاه های موجود در شبکه توسط یک کابل شبکه مرکزی RJ-45 یا کابل Coaxial به هم متصل می شوند. شامل یک شبکه مسطح است که در آن همه دستگاه ها، که به عنوان ایستگاه شناخته می شوند، به طور مستقیم به یکدیگر متصل شده و داده ها را ارسال می کنند. از منظر هوشمندی، شبکههای گذرگاهی؛ ماهیت سادهای دارند که نوبت به انتقال و ارسال مجدد داده میشود.
هنگامی که یک ایستگاه، داده ها را ارسال می کند، Bus به طور خودکار آن را به تمام ایستگاه های دیگر ارسال می کند. فقط ایستگاه مقصد انتقال را می پذیرد. همه دستگاه های دیگر می توانند تشخیص دهند که ترافیک برای آنها نیست و ارتباط را نادیده می گیرند.
با وجود سادگی، توپولوژی bus گاهی اوقات ناکارآمد است؛ زیرا داده ها را به همه دستگاه های موجود در یک شبکه پخش می کند. این می تواند باعث ازدحام شبکه و کاهش عملکرد شود. در نتیجه، شبکه های bus به ندرت در محیط های سازمانی مدرن استفاده می شوند.
توپولوژی حلقه، پیکربندی است که در آن هر دستگاه مستقیماً به دو دستگاه دیگر در یک شبکه متصل می شود و یک دایره پیوسته را در یک ساختار غیر سلسله مراتبی تشکیل می دهد. داده های ارسال شده به یک دستگاه خاص از دستگاهی به دستگاه دیگر در اطراف حلقه منتقل می شود تا زمانی که به مقصد مورد نظر خود برسد. در برخی موارد، داده ها در یک جهت در اطراف حلقه منتقل می شوند. در برخی دیگر، حمل و نقل به صورت دو طرفه انجام می شود.
در روزهای ابتدایی Token Ring Networking ، دادهها به اطراف حلقه منتقل میشد و هر کارت رابط شبکه نقطه پایانی را لمس میکرد تا دادهها به مقصد برسد. امروزه شبکه های حلقه ای مانند شبکه های Synchronous Optical ، از سوئیچ های شبکه تشکیل شده اند که یک حلقه را تشکیل می دهند.
ساختار غیر سلسله مراتبی دیگری است که در آن هر گره شبکه مستقیماً به سایر گره ها متصل می شود. توپولوژی های مش انعطاف پذیری شبکه فوق العاده ای را تضمین می کنند زیرا در صورت قطع شدن اتصال، نه انقطاع داده ها و نه از دست دادن اتصال ؛ رخ نمی دهد. در عوض، ترافیک به سادگی مسیر دیگری را تغییر می دهد.
با این حال، احتیاط استفاده از توپولوژی مش این است که به پیچیدگی معماری می افزاید. همچنین اگر مش از لینک های سیمی استفاده کند ،این توپولوژی تعداد کابل های شبکه مورد نیاز را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد. برای جلوگیری از مشکلات کابلکشی، شرکتها معمولاً شبکههای مش را به سیستمهای بیسیم منتقل میکنند، مانند استقرار مش مبتنی بر Wi-Fi .
به طور معمول، از یک روتر یا یک سوئیچ لایه 2 یا لایه 3 ؛ به عنوان از یک گره مرکزی استفاده می کند . برخلاف توپولوژی bus که به سادگی فریم های ارسالی را به تمام نقاط انتهایی متصل پخش می کند، توپولوژی ستاره از اجزایی استفاده می کند که سطح هوش داخلی بیشتری دارند.
سوئیچ های لایه 2 ؛ یک MAC را در استقرار توپولوژی ستاره حفظ می کنند. این جدول آدرس MAC یک دستگاه را به پورت سوئیچ فیزیکی متصل آن نشان می دهد. هنگامی که یک بسته به یک آدرس MAC خاص در یک شبکه LAN می رود، سوئیچ یک جدول آدرس MAC را برای تعیین پورت مقصد فریم انجام می دهد. این به میزان قابل توجهی میزان ترافیک پخش غیر ضروری را که می تواند گلوگاه ایجاد کند، کاهش می دهد.
استفاده از دستگاه لایه 3 به عنوان گره مرکزی توپولوژی ستاره، جدولهای آدرسدهی و مسیریابی IP را قادر میسازد تا حمل و نقل ترافیک را هدف قرار دهند و آن را به یک مقصد واحد ارسال کنند.
یک ساختار سلسله مراتبی است که در آن گره ها به صورت نمودار شبکه به هم متصل شده و مانند یک درخت مرتب می شوند. متخصصان شبکه معمولا توپولوژی های درختی را با لایه های هسته (core )، توزیع (distribution ) و دسترسی (access ) مستقر می کنند.
لایه هسته در بالای درخت قرار دارد و وظیفه انتقال سریع از یک قسمت شبکه به قسمت دیگر را بر عهده دارد. لایه توزیع در وسط درخت وظایف حمل و نقل مشابهی را به عنوان هسته انجام می دهد اما در سطح محلی تر. لایه توزیع همچنین جایی است که مدیران شبکه لیست های کنترل دسترسی و سیاست های کیفیت خدمات را اعمال می کنند. در پایین درخت، لایه دسترسی قرار دارد، جایی که دستگاه های نقطه پایانی به شبکه متصل می شوند.
توپولوژی شبکه Leaf-spine ، نوعی از توپولوژی درختی است که به طور فزاینده ای در مرکز داده محبوب شده است. توپولوژی برگ و ستون فقرات به ساختار سلسله مراتبی یک مدل درختی می چسبد، اما برخلاف سه لایه سنتی، تنها دو لایه دارد. اجزای سوئیچ شبکه Leaf-spine مسئول حمل و نقل با سرعت بالا در کل مرکز داده هستند. سوئیچ برگ به طور کامل به گره های ستون فقرات متصل می شود و مسئول اتصال سرورهای برنامه، پایگاه داده و ذخیره سازی به مرکز داده است.
اغلب از بیش از یک نوع توپولوژی شبکه استفاده می کنند.
بسته به عوامل مرتبط با عملکرد، قابلیت اطمینان و هزینه، ممکن است یک توپولوژی در مقایسه با دیگری ترجیح داده شود. به عنوان مثال، یک متخصص شبکه ممکن است یک شبکه محلی بی سیم را پیکربندی کند که از توپولوژی مبتنی بر ستاره برای اکثر اتصالات شبکه استفاده می کند، اما همچنین از شبکه مش بی سیم در شرایط خاصی استفاده می کند، مانند زمانی که کابل شبکه نمی تواند به یک نقطه دسترسی متصل شود.
منبع :
https://www.techtarget.com/searchnetworking/tip/6-types-of-enterprise-networking-topologies
گرد آوری ، ترجمه و تنظیم : ” بهشاد ابرقوئیان “
#تکباکس_آی_آر #تکباکس_آی_آر #ذخیره_ساز #سرور #تجهیزات_شبکه #شش_نوع_رایج_توپولوژی_شبکه
#techboxir #techboxiran #server #storage #network #networktopolgy